Kördüğüm attım Şiiri - Ertuğrul Temizyürek

Belki ben sana beyaz atlı prens olamadım
Ama sen devlet kuşu olup kondun başıma
Ve senin her kanat çırpışında
Ben sevinçten uçtum havalara
Senin gözlerinle gördüm dünyayı
Tanıdım gök yüzündeki bulutları
Sayende dokunabildim yıldızlara
Hiç böyle mutlu olmamıştım
Belki ben seni mutlu edemedim
Ama sen hep mutlu ettin beni varlığınla
Hayranlıkla izlerdim seni
Gökyüzünde kanat çırpmalarını
Penceremi tıklatmanı
Omuzuma konmanı
Bayılırdım nefes almana
Çok hoşum giderdi kalbinin atışları
Göremediklerimi gördüm sayende
Öğrendim hayallerime sığmayanları
Hep korkularım oldu, gittiğin yerden gelmezsen
Bir daha penceremi tıklatmazsın diye
Korkularımı atamadım hiç içimden
O yüzden dualar eksik olmadı dilimden
Seni hapsetmek isteyişim ondandı
Hep koparmak istedim kanatlarını
Hep bu sefer yapacağım dedim
Ama kıyamadım, seni kendime mahkum edemedim
Ben sana mahkum oldum belki bilmeden
Sabahlar olmadı geceler uzadıkça uzadı
Bekler gibi görünürken güneşin doğmasını
Aslında beklediğim hep sendin
Birazcık geciksen korkularım azardı
Okurdum yarım yamalak bildiğim duaları
Kalakalırdım elimde ekmekle öylece
Gelecek mi gelmeyecek mi oynardım kendimce
Kendime kızardım hep suç sende diye
Ondandı suratsızlığım, kızgınlığım
Bundanı seni görünce gözlerimin gülmesi
Ondandır yüreğimin çarpışları
Ellerimin titremesi
Hiç küsemezdim sana, oysa çok küsmek istedim
“Sen hiç kırılmazmısın” demiştin bir keresinde
Kırılmaktan sağlam yerim kalmamıştı ki
Beni kıranların çetlesini de tutmamıştım oysa
Bir ara tutmaya çalışmıştım, dayanamamıştım buna
Kırılmak daha kolaymış meğer, unutamamaktan
Kırılmak kolay geldi hep bana
Beni üzense kırıkları toplamaya çalışanlardı
Meğer kırıkları toplamak, yapıştırmaya çalışmak mış zor olanı
Ondandır hep kırılışım ve hiç kırmayışım
Ondandır savaşlarımı yüreğime çekişim
Sen hem korkularım hemde savaşlarımdın
Sabrımın denendiği, karşılığında aldığım mükafatlardın
Umutlarımın tükendiği yerde yeşeren umutlarım
Senle gülerdi asık yüzlü suratım
Penceremi tıklatman hoşuma giderdi
Oysa açıktı her zaman pencerem
Senin geldiğini görünce kapatırdım
Sen beni uyandırmaktan haz alıyordun
Bense beni uyandırdığını sanmaktan
Avuçlarımda tutamadım ki hiç seni
Hep korktum incitip yaralamaktan
Bakmalara doyamadığım gibi
Sevmelerede doyamadım seni
Oysa kendi ellerimle bırakmak isterdim seni
Gökyüzünün uçsuzluğuna
Ama kendi elimle veremezdim seni kıskandıklarıma
Bıraktım seni sen kaderini yaşadın
Ve hep sevgiyi yüreğime taşıdın
Umutları umutlarıma aşıladın
Beni kendine bağladın
Bende kimse çözemesin diye kör düğüm attım