Kördüğüm Şiiri - Emre Yıldız Karaman

Yıkıp parçalayıp,gönül evimi,
Dört yana dağılmış,nar ediyorsun.
Görmezden gelip de,sana sevgimi,
Doğmamış dertleri,var ediyorsun.

Sen kara sevdanın,bilinmez adı,
Sen aşk şerbetinin,mayhoşlu tadı,
Ey melek görünen,sahtekar cadı,
Dünyayı canıma,dar ediyorsun.

Bir bilsen halimi,için kanardı,
Ellerin tutuşur,gönlün yanardı,
İçerin ürperir,kanın donardı,
Yanan ateşimi, kar ediyorsun.

Salma yüreğime,paslı hançeri,
Vurup parçalama,aşk dolu yeri,
Söndü gözlerimin,sayende feri,
Dünyamı karanlık,kör ediyorsun.

Bir gün bari duysam,ismimi ansan,
Sen de benim gibi,bu aşkla yansan,
Acı bana n’olur,insanım insan,
Sevdanla yakıp da,kor ediyorsun.

Gülüm her bakışın,beni del eyler,
Götürür uzağa,esen yel eyler,
Kara gözlerimi,yaştan sel eyler,
Aşkını gönlüme,zor ediyorsun.

Yeminler vermiştin,sözünden cayıp,
Bazen yanımdaydın,bazense kayıp,
Emre’m der yaptığın,ayıptır ayıp,
Doyulmaz aşkını,sır ediyorsun.