Kordon (3) Şiiri - Yıldıray Semiz

Sanki toplumun tek enayisi,tek aptalı
Yağmur-yaş demeden çıktı Kordon Boyları'na
Çökmüş ruhen,sigaradan benzi sapsarı
Başladı yine o avare yolculuğuna

Bu körfez, hacmi geniş mi geniş ber tencere
Çevirir tüm mistik ruhları,sanki cendere
Ne zaman izaha kalksam duygularımı
Sanki bu denizden bir el, sıkar gırtlağımı

Ah kelimeler! Boğazıma dek gelirlerde
Çıkamazlar dışarı, bilmem neye takılır
Hiç kıpırdamazlar, ne ileri,ne geriye
Yazamam o şiiri bir türlü, öyle kalır.

Ne zaman? ,Niçin? ,Nasıl? Kafamda hep bu soru
Tek ben miyim, bu imtihanda finale kalan?
Hissederim ensemde,tetikte İsrafil Suru
Bir şair; Kıyamet kopmadan dünyadan kopan.

Aptallıkmış ölmek, Ölüm'ü öldürmek varken
Ölmem İsrafil ''üf'' dese de ensemde Sur'a
Ve her akşam Kordon'da Ölüm'ü öldürürken
Girsem o Mutlak Dünya'ya, bir gelsede sıra.

Enayilik ölmek, Ölüm'ü öldürmek varken
Kaçmak ölümlere, En Ulvi Hayat dururken.