Kordon* Şiiri - Betül Yazıcı

yalnızlığım
dediklerini ve dudaklarını al, git
yalan nedir bilmeyen tarla faresinin yanına
kurşunlanmış bir kafanın kan kardeşi gibi
hatırla arsız bir pıhtı olarak durduğun
karanlık ve sıcak günleri

-saydam olmak yok olmaktır-

bir kez daha kendimdir diyerek arıyorum;
kordonu kesilmiş çoktan
işte! mat bir hücre
ışık çarparak kırılıyor karnımın ortasındaki körelmiş sığlığa
gölgemle bitişmeyen zavallı gövdemde belli belirsiz bir seğirme
tutunacak bir dal olsa burnumun sızlayan direği
gözlerim siyah bir peçe
durmaksızın yaratsam kendi kendimi
kötü kan istemiyorum

kimin umurunda tenis oynuyor herkes güneşle
yüzüm arada kalmış loş bir bahar
zaten ummuyordum yağmur doğurmaktan başka şey

olmayışını sevdiğim
git hadi
toprağa emdireceğim gözlerimi
düşlerimi serpeceğim üstüne bilmediğim bir dilde
neşter darbesi kadar kesindir
sonların başlangıçlara yakınlığı
yine de sürüyor gösteri

*Denizsuyukasesi adlı fanzin derginin Kasım/2006 sayısında yayınlanmıştır.