Kordon (2) Şiiri - Yıldıray Semiz

Bir ömür misali Kordon, kıvrılır gider
Her gece cömert koynuna ben gibileri
Derin bir merhametle gündüzlerden gizler
Gölgem ve beni, bu iki avareleri

Senenin sekizinci ayı ve gün Salı
Çıktım yolculuğa, başlangıç Güzelyalı
Durakladım bir an Göztepe Sahili'nde
Uydum olmuş her şey,dönüyor eksenimde

Haykırdım; ''Yutan boşluklar duyun sesimi''
Yaşadım sanki bir anda tam dört mevsimi
Nasıl duygu bu? Ben de anladım diyemem
Bal yaparım arı gibi izah edemem.

Biliyorum biraz sonra tan ağaracak
Bu beton şehrin daha ilk ışıklarıyla;
Ve her şey o zaman Brutusum olacak
Fışkıracak 'içimdeki ben' dışarlara

Asıl isyanını o zaman yapar kalbim
Direnecek vermemek için öz oğlunu
Titreşir tektonik hareketle bedenim
Vermemek için ihtilale çocuğunu

Gün ışığında eriyip gitti bu şair
Bir daha hangi akşam canlanır kim bilir.