Kör sessizlik Şiiri - Mahmut Yorğundağ

Her şey gözlerimizin önünde başlar,
Toprak çatlar, ağaçlar düşer,
Gök yüzünde kara bulutlar sessizce süzülür,
Su artık berrak değil, umut gibi bulanık,
Ve biz seyirci, her şey bir filmmiş gibi geçer.
Susacak mıyız bu sahnede?

Bir can daha nefessiz kalır sokak ortasında,
Bir dost daha terk edilir beton kaldırımlara,
İnsanlık yalnız kendini mi sevecek?
Bu dünya yalnız bize mi emanet?
Kalpler taş gibi, gözlerse hep kapalı.

Bir çocuk kalır karanlık koridorlarda,
Kitaplar sadece rafta, hayaller ise zihinlerde gömülü,
Eğitim bir hak mıydı, yoksa bir rüya mı?
Kimse yarışa katılmadı ama herkes kaybetti.
Biz mi izleriz bu hayal kırıklığını?

Bir kadın daha sonsuzluğa uğurlandı,
Kollarında umut yerine korku,
Adaletin terazisi hep yamuk,
Bir mezar daha kazılır, bir soru daha sorulur,
Ve biz, sessizlikte boğuluyor muyuz?

Bir perde çekilir, gerçekler yok edilir,
Ekranlarda parlayan sahte yüzler,
Bir ses yükselir, ama yankı bulmaz,
Sansür ağır, gözler daha da kör,
Kim açacak bu kördüğümü?

Adaletin kapıları pas tutmuş,
Her karar gecikmiş, her suç işlenmiş,
Bir ülke, bir halk adaleti mi bekler?
Zaman geçer, hatalar tekrarlanır,
Biz mi susarız bu çıkmazda?

Yollar dolu, kurallar boş,
Bir ömür bir anlık dikkatsizlikle sona erer,
Korna sesleri vicdan gibi çınlar,
Ama kim durdurur bu çılgın koşuyu?

Şehirler yıkılır, umutlar enkazda kalır,
Deprem bir uyarıdır, ama dinleyen yok,
Kaybolan canlar, kaybolan hayaller,
Ve biz mi bekleriz bir başka felaketi?

Bir aile daha parçalanır savaşın ellerinde,
Bir çocuk daha bilinmez bir geleceğe adım atar,
Sınırlar soğuk, hayatlar kırılgan,
Kim sahip çıkar bu kaybolan ruhlara?
Biz mi görmezden geliriz?

Bir ruh daha karanlığa düşer,
Zihinler dolu ama yalnızlık ağır,
Bir adım daha atılır ama geri dönüş yok,
Sessizlik, depresyonun en derin sesi,
Ve biz mi duymayız bu derin çığlıkları?

Dünya bir sahne, biz seyirciler,
Her sessizlik bir trajedi, her adım bir eksik,
Ama biz susarsak,
Kim söyler gerçekleri?