Kör Saatçi Şiiri - Fidan Karakaş

KÖR SAATÇİ,

İlahi sesleniş OL dediğinde,
Geceden düştüm
Kör saatçinin zaman tüneline

Elleri ile tanzim etti zamanı, gözlerinin yerine
Titredi mum ışığında
Sessizce içirilmiş yaşam iksiri ana sütünde

Şah damarımda şafak sökerken
Tanıştım var oluşla,
Tek sonun yaşandığı zaman mizanseninde

Düşüp kalkarken öğrendim yürümeyi
Kaygan zeminde

Kilitli kapılar ardından aldım,
Duyguyu, Sevgiyi, Aşk’ı
Doldurdum bedenime

Sözcüklere yüklendi duygular dünya dilinde
Sen oldu, Ben oldu, Onlar oldu bu kalabalık

Bazen rüzgarlar taşıdı sevda masallarını
Gözlerim yerine yüreğim buğulandı
Erken vedaların ardından
Acının lezzeti kaldı dimağımda

Bazen, sihirli lotus çiçeğinin kokusunda tanıdım
Sahte sevdaları
Özgür ruhumun kanatlarında taşıdım
Sevgilerimi

Zaman zaman, kumlara karıştım rüzgarların önünde
Yok olup, gitmek yerine

Tenhalaştı yüreğim artık,
Yakut rengi sulara konmakta kuşlar
Eriyen ömrümün ufkunda kalmalı
Bu ışık, bu renk

Kör saatçinin zaman tünelinde son tık vuruncaya dek.

Fidan Karakaş