Kör Rüstem Şiiri - Gökhan İzmirli

Baskın vermiş Ermeni aman yok hiçbirinde,
Kurtulan dört çocuk en büyüğü onbirinde.
Onbirinde abla, üç er kardeş gerisinde,
Ramazan daha beş, bilemedin yedisinde.
Varmış Kars’a üç er bir ablanın terkisinde,
Budur o an kalan Hudoğlu’nun mazisinde…
Yol yenidir artık yaşam mücadelesinde,
Ramazan kaçar onunda Rüstem’in isminde,
Yoktur çünkü kendi kafa kağıdı cebinde…
Rüstem, Ramazan olur artık herkes indinde,
Eski Ramazan yeni Rüstem gelir İzmir’e,
Okuyup adam olacaktır kendi kendine.
Okur, biter mektebi bakmadan el eline,
Zorunlu hizmet üstüne tam koca beş sene,
İstikamet belli, doğruca Sıvas yönüne,
Lakin dönecektir ne de olsa İzmirine,
Ondan yazdırır “İzmirli” diye soyismine.
Uymaz hesap çıkınca çarşıya, evdekine
Görür ki bir de vurulmuştur Sıvas şehrine.
Evlenir, çocuk, bir de kendi işi üstüne,
Bir daha çıkmayacaktır Sıvas ötesine.
Hep çalışmış, hizmeti bol olmuş memlekete,
Şaşı bakmış bir gözü, bir gözünden hepsine,
Ahali “ Kör Rüstem” demiş onun ismine.

Ramazan oldu Kör Rüstem kaderin cilvesi
Bir gün yükseldi onun içinde sala sesi.
Hak vaki oldu yine var mı bunun ötesi?
Kalmış aklımda hep Kör Rüstem’in azameti,
Kaçsam da bulur beni hep, o ufak cüssesi.