Kör Ramo Şiiri - Adnan Deniz

Çarşının içindeki koca çınarın altına oturmuştu. Önünde eski bir boya sandığı vardı. Ara sıra elindeki boya fırçasıyla sandığı tıkırtatıyor"parlasın abiler “diye bağırıyordu. Her gelen geçenin ayakkabısını dikkatle bakıyor, elinden gelse bütün ayakkabıları boyamak istiyordu.
Yeni liseye yazılmıştı. Dikkatle bakıldığında Sol gözünün kör olduğunu görmek mümkündü. Babasının vefatı bütün evin yükünü Üzerine bindirmişti.
Her okul dönüşü çınar ağacının altında soluğunu alır, yarım ekmek içine koyduğu zeytinleri iştahla yer, işine devam ederdi. Bir gün çınarın dibine lüks bir araba durdu. İçinden gayet bakımlı bir adam ve kendi yaşlarında bir çocuk indi. Ramoya doğru yöneldi. Ramo, görebildiği kadar sağ gözünü kısarak dikkatlice baktı. Bu sınıf arkadaşı eminden başkası değildi. Ramonun durumuna şaşırmış, hayret dolu gözlerle ona bakıyordu. Yanına yaklaştı “Ne işin var Ramo, burada dedi. Okula da gelmez oldun ”Ramo, başını eğdi. Bir arabaya bir Emine baktı. Sadece yutkundu. Eminin babası gördü konuşurken. “Emin, dedi. Körle topalla konuşma. Ne işin var senin bunlarla “diyerek söylendi. Fakirliğin ve körlüğün gözüne gözüne sokuluşu kör Ramonun yüreğini lime lime etmişti. Emin babasına dönerek “Sınıf arkadaşım baba" deyince babasının ağzı köpürdü ve bağırmaya başladı. “Senin arkadaşın mı, olmaz böyle şey “diye gürledi. Ne demek, Fakirle arkadaş olmak, emde körle!
Bir anda her yanı buz kesti. Emin, ama baba diyecek oldu. Yutkundu kaldı. Babası, okula diyeceğim nasıl alırlar böylesini o güzelim okula. Biliyorum ben yapacağı diyerek cebinden çıkardığı iki onluğu Ramonun üzerine fırlattı. Oğluna dönerek, bitti artık bitti, konuşmayacaksın bunlarla diyerek, oğlunu alıp lüks arabasıyla hızla Ramodan uzaklaştı.
Ramo üzgündü, evdeki hasta kardeşi için okulu bile asan Ramo “Hüngür hüngür ağlamaya başladı. Koskoca dünya da yapayalnız ve çaresizdi. Cılız sesiyle ha bre
Parlasın abiler, parlasın abiler boya, boya... Boyacı... Demeye devam etti.
Bir daha okula hiç gitmedi Ramo. Bir daha Emin gibilere yaklaşmadı. Kör Remo’ydu doğuştan kördü. Fakirliği babadan kalma olsa da rolü ezelden biçilmişti.