Kör Olmanın Adı Oldu Sensizlik

Söylenecek çok şey olmalı severken insan
Gözleri bakarken bir çift göze.
Hüzünde aramamalı yüreğin sesini
Nefreti geceye bırakmalı
Bir ok gibi kararlı nefes alıp
Vermeli insan, sevdiğine.
Fırsatı kayıplara mahal gün gelip
Pişman olmamalı karanlıktan.
Sonrası yok, derin bir uzantı
Bir körün acısı kadar acım olur, içimde kalan
Sensizliğe uyuyamamak.

Uykusu yok gözlerimin, olmadığı kadar çok
Çığırın sarp yamaçlarında bakışı alınmış
Menzilsiz acılara ve dibi ölümün
Yoluna, yortusuna, haysiyetine ben
Parçalara ayrılmış sensizliğe sürgün.

Adı yok bu gece tanımlara hissizliğin
Yükseğinde kör tırmanışlara
Ve her çıtırdı ayaklarımın boşluğa isyanı
Geberesiye atan nabzımın.
Geberesiye
Ölüme kendini uzatan
Ve bir adım kala yüz yüze
Serinliğine
Karanlıkta derin, hiç bir ağrıya mahalsiz
Sonsuz bir uyku için
Yumuşak yastığına baş koyan
Fikridir sensizliğin ince yolu
Seninde istediğin, zaten ölmemdi.

Sabahları şimale uzanan bakışlara gerek yok
Artık her yön aynı
Ve gece
Yıldızlar paçavraya dönmüş göğümün
Üstüne tonla yaslanalı
Menzili kısalmış bakışlarımın içine kayıp
Bütün hayallerimi silen açtığı kraterdi
Son halini çalan!
Uykusu yok gözlerimin.
Çünkü
Gözlerim yok
vede
Uyku
Derin bir karanlığa sürgün
Kör olmanın adı oldu sensizlik.