Kör Kuyular Şiiri - Rüstem Badıllı 3

Dünya neyin peşinde, insan nasıl düştü?
Toprak oldum, yetmedi; göğün sesi sustu.
Bir lokma ekmek, bir damla su dediler,
Gönülleri parça, ruhları köle ettiler.

Akıl der ki: "Susma, hakkını ara!"
Fakat dilde pas, kalplerde kara yara.
Gönül mü ferah, gönül mü dargın, belli mi?
Bir avuç rüya için bin umut gizli mi?

Bu yol, bir kör kuyunun dibine çıkar,
Çünkü hayat, düşeni hep daha derine akar.
Sorma neden, arama cevap, bulamazsın;
Bu düzeni yıkmadan da kurtulamazsın!

Dalgın bir ney sesi, belki umut bırakır,
Belki de hicranla gönlünü kapatır.
Kuru kuru yaşamaktansa, dostum,
Ölümlerle bulut olur, hep beraber batır.