Kör Karanlık Şiiri - Ayşe Kurtuluş

Kör bir karanlığın içinde oradan oraya savruluyorum
Ne ayaklarım tutuyor ne de gözlerim görüyor
Gözlerimi kapatmak istiyorum
Açıkken göremediklerimi kapalıyken görmek için
Ama kapatamıyorum
Bağıra bağıra ağlamak,feryat etmek,sesimi duyurmak istiyorum
Onu da beceremiyorum
bunlarla boğuşurken elimde tek kalan zamanı da kaybediyor
Avuçlarımın arasından kayıp gitmesine izin veriyorum
Bu feryatlar,çırpınışlar boşuna
Boşuna bütün çabalar
Ne aydınlığa ulaşabiliyorum ne de sesimi duyurabiliyorum
Bırakıp gitmek istiyorum onu da yapamıyorum
Daha sorulmamış,cevabı alınmamış sorularım var
Beklemeli miyim diyorum bazen
Ama neyi,neden
Geçen zamanı mı,sorulmamış soruları mı yoksa aydınlığı mı
Aslında bırak çek git diyor bir tarafım
Baksana; ne zamanı tutabiliyorum avuçlarımda ne de aydınlığı
Halbuki küçük bir ışık istediğim sadece
Küçücük bir ışık
Bazen tam buldum diyorum o ışığı
Umudum oluyor
Ama sonra yine kaybediyorum,
Yine bana kalan karanlıklar,boş bakan gözler,cevabı alınmamış sorular…