Kör Kanatları Sükutun

Kendine doğrult
kendine bir avuç şefkat

Esir olmaya bir söz
sükut daha canlı
daha bir kanlı içine tutsaklığın

Bir hayalet gölgesinde oynanır akşam
ah! o batan güneş
ah! o senin kızıllığın
nicedir gider oldum ayaklarına hüznün
öpülesi bir kapı eşiği
kasvetli gözlerin

Bir yokta karalarken ağrıyan dudaklarını
bugün dedim öylece
ve hırpalandı usulca
nasırlaşmış hınca hınç hayallerine dokununca

Dokundukça sıyırıp geçer her bir yüz hırçınlığını
yırtık bir suratta mülteci olmak
ışıltılı çakıl taşları yağmurun
düşer mi sana ritmik sesinde trenin
bir tebessümünde yanakların
bir sokak
bir tek perde arkası
bir tek sen

Hiç bir can dokunmadı
sancıyan tellerine ruhunun
ellerine
yüzüne
ne son ne ilk kalkan tren
çözülmekteyse sağır bir akşamdan sonra
saçlarının bende kalan örgüsü
ellerim hani avuçlarım
dantel gibi işlenmiş ağrılarım

Sevişmekse zemheriyle paslı kanatlarında güvercinlerin
kahır dolu uzaktan geçen
kül rengi giyinmiş o tenhanın çocukları
tahtadan kılıçları

Duymadınsa ben bir yerlerde
hangi yosmadan kalma bir çift ağıt
misali dövünerek söverken
kendini iste
kendini bir dolu avuçla

Esir olmaya bir can
hala saklı intihar bir solukta
bir solukta susturulmuş gözüm gibi
o hep istediğin alacakaranlığın somurtusu...

(Kasım 1998 Kahramanmaraş)