Kor Insanlar Şiiri - Ahmet Okur

At gozlukleri ile yuruyen kor insanlara
Yol tarif etmekle gecti naciz omrum
Ezel'den Ebed'e var olani gostermekle
Husran olup gitti, bitti su aciz omrum

Dolu dizgin giden at nallari
Bir hic kalir bu curcuna yaninda
Insanlar kor, cigneyip geciyor her duseni
Kayalara carpanlarin gozlugu ise aninda..!

Zarif bir yol, kor adimlarsa urkutuyor
At gozlugu ile atilan her adim bir felaket
Benzetmekle utaniyorum ati insanlara
Suc atin degil, onu kor etmek isteyen sahibinin nihayet! ..

Evet yaris var, nereye kadar ve nicin?
Goz, kulak ve ruh ihmal edilerek bulmaya mi! ? .
Ya isitmek, hissetmek..? Yuruyen bir tas gibi
Viran bir halde baskasini olmaya mi..?

At gozluklu, dizginsiz, ukala bir nesil! ..
Servet'ten duymustum at gozlugunu
Ben ise dizginle durmayacak, sur atlayacak atimi
Yazmak yetmez AT GOZLUGUnun sozlugunu!