Kör/ebe Şiiri - Sevinç İnal

Ağladığın her ana c/an kıyamet yazarmış
Bir köşeye kurulur elemlerin döşeği
O vakit durur devran boş bir kubbe misali
Sen varsan sallanacak aşk denilen beşiği

Ümitleri yitirip karamsar olma sakın
Her gece teslim olur tekrarlanan şafağa
Kolay değil aşk için yanmak yolu ağırdır
Sana acıyan gözler çoktan düştü o ağa…

Mutlak acıtacaktır gönül verdiğin ranâ
İlle de biçilecek kök bulamayan aşkın
Neden niye bilinmez şafak döner siyaha
Sense her gün sonunda bir nebze daha şaşkın…

Çekip gitmek zor mudur unutulduğun yerden
Belki kendinle kalmak sana zor gelmektedir
Bunca insan içinde yalnız olansan eğer
Seni senden geçiren canını delmektedir

Boyunu aşıyorsa senin çile dediğin
Belki henüz olmadın, belki de hamsın daha
Aşkın otağ kurduğu toprakların çoraksa
Ot bitmeyen bu çölde övünsün dursun vaha…

Söyle! Masal mıydı o tarihteki Züleyha
Biz mi uydurmuştuk ne, Yusuf hayaldi belki
Sevdanın firkatini yaşadığımız anda
Yine biz yakıştırdık vuslatı aşka belki

Bazen serenat yazar deli gönül kalemin
Sen sevmek sanatının tek aktörü olursun
Aslolan hikâyedir ama bunu bilmezsin
İner oyunda perde yalnızlığı solursun…

Böyle bir oyundur bu, zalimce ve çocukça
Körebedir o yürek hiç açılmaz gözleri
Hikâyeyi yazana gönülden selam olsun
Başından sonuna dek acıtsa da sözleri…