Kör Cesareti Şiiri - Öznur Karayumak

KÖR CESARETİ

Bilmem ki ve hep olduğu gibi
Kıyamam sana,
Demeye dilim varmıyor ama
(Ne yazık ki tıpkı ben gibi)
O güzel aklın deli mi?
Sen değil miydin 'Git!' diyen?

Mecnundun, daha Mecnun olmuşsun
Ki kıyamam... Yapma ne olursun...
Ben ki ne olursa olsun
Seni iyi bilirsem, mutluyum...
Ey yiğit yarim! Gözünü sevdiğim!
Neden şimdi “Gel” demeye yetmez dilin?
Nedendir bu eziyet ikimize de?
Sen ki bana, git diyebildin
Belki ben mecbur ettim
Ama ben, o gün bugün,
Kendi hayatımdan, yittim...
Nerdeyim, kimim bilmeden
Kimsiz, kimsesizim

Zaten öncesinden,
Benden aldığın beni
Kendine hapsettiğinden
Kayıp benlikle gezdim...
Leylaydım Mecnuna,
Şimdi daha da Leyla…

Biliyor musun?
Asıl beceremediğimiz
Birbirimizden gitmektir
Bizimkisi kör cesareti...
Meydanı terk etmeyi
Meziyet sandık ama
Ne ben, sendeki beni götürebildim
Ne sen, bendeki seni...

Sen benden gitmedin
Ben senden gitmedim
Öyleyse biz kimden gittik?
Yoksa yalnızca
Kendimizden mi yittik?

Yürekle dalıp, aşkın er meydanına
Yüreği orada,
Birbirimizi yarım, adeta sakat bırakıp,
Ancak ve ancak cismen gidebildik,
Bilemedik…

Bir hayali dünya ve dedim ya işte
Bildiğin kör cesareti...
Bildiğin...
Kör cesareti…

7.11.2009, Öznur KARAYUMAK

"GÜNLERDEN VUSLAT" Şiir kitabından