kör bir kuyu
asla kendi adını haykırmaz
her daim fısıldar
bir gül tenli kızın attığı
tek taşın yankısını
sonra bırakılışını bir nefesin
tüm sıcağıyla bin yılları ısıtışını
sadece konuşur kuyu
ömrünün en saklı anlarını
bir kör kuyu yalnızlığını hiç söylemez
çünkü içindedir
tüm sancılar ve titreyen ay her gece
içindedir kuruyan tohumları ağaçların
ölü yaprakları
yeniden doğan ormanın
ve varlığından içre susar
varlığında olan onmaz
karanlıktan kimse
kör bir kuyu kadar anlamaz…
Kayıt Tarihi : 8.1.2007 10:00:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
varlığında olan onmaz
karanlıktan kimse
kör bir kuyu kadar anlamaz
tebrikler güzel bir şiir olmuş.
sevgi ve saygılarımla..
TÜM YORUMLAR (2)