Kör Bıçak Şiiri - Hayrettin Şahin

Kör Bıçak

Baş ucuma asılıyordu zamanın gelgitleri
Firari yontma sevdalardan geriye kalanlara inat

Bir lokma bin hırka söylemine veriyordu gönlünü
İçi boş, loş sokakların oyununda çocuklar
Kanatıyordu devamlı yüreğimin sol yanını
Beni işgale uğratan tüm perdelerin askıları
Kesiliyordu usu kabzasında kurbanlık koçun
Dile geliyor gözlerimde kör bıçaklar

Ben masum kaygıların körebe çocugu çaliyorum içimdeki seni
Bir sessiz çigliga gerilla yetiştiriyorum tenhalardaki karanlığı

Ateşleri ebelerken tüm saatlerin tik takında
Sus pus duruyor teneşirdeki gölgem upuzun boylu boyuna
Bir tutam karanfili bırakıyorum kendi yokluğumun gölgesinde
İnşirahına gebe düşlerim perdahlanıyor resimlerin boyasına
İçimde yükünü boşaltıyor en kasvetli gerginlik
Dağa vuruyorum özümden sızan suların sesini
Tek tek doğruyorum kör bıçağın gördüklerini

Yaslı gidip şen geliyorum avazımın kavuştuğu şehirlerden
Görüntüler çöküyor ebabiller gibi fillerimin üstüne bu sefer okşayarak

İhanetin savurduğu bir çöl yok oluyor dudaklarımda günahsızca
Ben boğuluyorum diri diri ırmağımın sessiz sularında
Her sessizlik yüreğimde eserken ılık ılık
Dillerime neşe şarkıları zincirlenir her bir güzel sesin nağmesinde
Dökülür şelalelerden tatlı tatlı Kevser suları
Akar benden sana bir nev-i bahar gibi
Zılgıtlar çalar tüm sokaklarda çocuklarin diliyle
Yok olur toprağımda çürür kör bıçaklar

23-12-2009
Hayrettin