Kör bıçak Şiiri - Bayram Mecit

Dinle; dinmeyen ahım, dinle üryan günahım,
Bir gün olsun halimi derdimi bilmedin ki.
Sen ağlayan sabahım ve sen bahtı siyahım,
Hayalde, düşde dahi yüzüme gülmedin ki.

Ne dersen de halime, divane de, garip de,
Boşver bırak sallansın ömrüm ince bir ipte.
Sen sevgili ardında yüzü koyun düşüpte,
Gözündeki yaşları toprağa silmedin ki.

Narinim, nazenini bende unutuyorsun,
Sonra da kaç dudakta gönül avutuyorsun.
Bir günlük aşığını bana yeğ tutuyorsun,
Zaten beni gözünde sevgili bulmadın ki.

Ne başı var ne sonu, bu işin özü sende
Yosmalığın yeri yok, ne kitapta ne dinde
Her gece içip içip ne küfürler ettin de,
Bir sabah uyanıp da gönlümü almadın ki.

Bir günde ele gitme, yolumu kar kesti de,
Ayağımı kör bıçak, kolumu yar kesti de.
Ne yapraklar döküldü, ne rüzgarlar estide,
Güz deryası gönlümde sararıp solmadın ki.

Salıver saçlarını zulmetlere ay çizsin,
Her gün başka birinin omuzlarında gezsin.
Sen seni beklemenin hüsranını bilmezsin,
Bir gün olsun söz verip vaktinde gelmedin ki.

Gör artık şu gönlümü, için sızlasın bak da
Bugün düşen yaprakta, yarın karatoprakta
Sen her zaman haklıydın yücelmeye bu aşkta,
Ben sensiz çok kaldım da.. Sen bensiz kalmadın ki.