Kor ateş. yaşamak Şiiri - Abdullah Gökgül

Demir kor ateşte tavlanır.
Oldum sanır, aldanır.
Çelik, demirden yapılır.
Özü aynı, kimyası farklıdır.

İki demir, görünüşte.
Biri diğerini, keserde,
Neden keser, anlamaz kereste.
Sonra,eğilip, bükülür elde.

Çeşit çeşit, çelik vardır.
Her biri diğerinden ayrıdır.

Zor keser elmas,
Ama çürütüverir pas.
Elmas gibi, herşeyi kesen
Bir vuruşta, cam gibi dağılıp giden.
O bile raptedilir,çeliğe aynen.

İnsanlar çeşit çeşit.
Dünya! geçit yeri geçit.
Çoğu, takılır gücün ardına,
Sonra yanılır, düşer tasasına.

Nice yiğitler! geldi geçti.
Özü doğru! sözü doğru! yıkıldı gitti.
Eğer, bilmezsende vefa,
Ne olur! kendin için bu defa.
Aynı hamur hepimizin özü.
Aç artık! biraz gözü.
Kafa gözü! AKIL GÖZÜ! Gönül gözü.

Kor ateşe, sal kendini.
İlme sarıl, bil kendini.
Her cevher var sende
Maharet, onu işlemende.
Bul! en iyi olduğun şeyi,
Bırak! öbürüde çalsın ney'i.
Ne sigaya! çekersin herkesi,
O'da lazım sana, hikaye gerisi.
Bir kişi herşey olamaz!
Olsa bile sonuç alamaz.
Hor! gören insanı,
Anlıyamaz, hayatın anlamını.
Elbet! olacak hatalar.

Bazen, kopacak! tahtalar.
Hatta! kavgalar.

İNSANIN ARADIĞI HEP HUZUR,
ÖZLEDİĞİ HUZUR!
HUZURDA! KARAR, ARAR DURUR,
ÇALIŞTIĞI BUDUR.
ARADIĞINI BULDUĞUNU SANIR,
ÜMİD, HEP ÖTELERDE DURUR.

Dayan koçum! hayat işte budur.
Vakti gelince,su yolunu bulur.
Sen! sen ol.

Sakın, insanlığını kaybetme.