Ben acizane kör bir adamım.
Gözlerim hiç görmez, körüm, âmâ’yım.
Tek sığınağım, tek dostum, yaradanım,
Ben acizane, hiç görmeyen kör adamım.
Elimdeki beyaz asam, pusulamdır.
Sevenim, sevdiğim, kısacası herşeyimdir.
Elimden tutup, köşe bucak gezdirendir.
O beyaz asa, benim talihim, kaderimdir.
Biliyorum. Kör insanın, yoktur seveni, sevdiği..
Tuttuğum tek sıcak el ise; asamın demiri,
Dinleyip duyduğum, en güzel sevgi melodileri,
Asamın kaldırımlara dokundukça verdiği, ses öbekleri,
Varım, yoğum, elim, ayağımsın sen asam
Bilemiyordum nasıl yaşardım? Sende olmasan?
Topluma katılıp, onların parçası olmamda yardımcımsın,
Sen benim eşim, sevdiğim, sevgilimsin asam.
Aralarında yaşadığım bu insanlar,
Beni ancak böyle kabul ediyorlar.
Onlar gibi yürüyüp, onlar gibi yaşarsam.
Bana bir insan değeri veriyorlar.
Asam, benim sadık dostumdur.
Onu yanımdan biç ayırmadan yaşıyorum.
Bir çok insan bana çarpıyor, gidiyor.
Ben körüm, gözlerimde görmüyor. Ya onlar?
Nasıl olup da bana çarpıyorlar? Şaşarım.
Hiç biriside önemli değil biliyorum.
Çünkü körde olsam, topalda olsam, ben insanım.
İnsan olupda; insanca yaşamamaktansa,
Kör olup, özgürce, dilediğim gibi yaşarım.
Bana gülüp geçen ve benimle eğlenen insanlar,
Ya bir gün benim gibi olurlarsa, ne yaparlar Tanrım?
16 EYLÜL 1987 ÇANAKKALE
Cahit PehlivanKayıt Tarihi : 29.8.2005 22:26:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Kör Adam
Ben acizane kör bir adamım.
Gözlerim hiç görmez, körüm, ama’yım.
Tek sığınağım, tek dostum, yaradanım,
Ben acizane, hiç görmeyen kör adamım.
Elimdeki beyaz asam, pusulamdır.
Sevenim, sevdiğim, kısacası herşeyimdir.
Elimden tutup, köşe bucak gezdirendir.
O beyaz asa, benim talihim, kaderimdir.
Biliyorum. Kör insanın, yoktur seveni, sevdiği
Tuttuğum, tek sıcak el ise; asamın demiri
Dinleyip duyduğum, en güzel sevgi melodileri,
Asamın kaldırımlara dokundukça verdiği, ses öbekleri,
Varım, yoğum, elim, ayağımsın sen asam
Bilemiyordum, nasıl yaşardım? Sende olmasan?
Topluma katılıp, onların parçası olmamda yardımcımsın,
Sen benim eşim, sevdiğim, sevgilimsin asam.
Aralarında yaşadığım bu insanlar,
Beni ancak böyle kabul ediyorlar.
Onlar gibi yürüyüp, onlar gibi yaşarsam.
Bana bir insan değeri veriyorlar.
Asam, benim sadık dostumdur.
Onu yanımdan biç ayırmadan yaşıyorum.
Bir çok insan bana çarpıyor, gidiyor.
Ben körüm, gözlerimde görmüyor. Ya onlar?
Nasıl olup da bana çarpıyorlar? Şaşarım.
Hiç biriside önemli değil biliyorum.
Çünkü körde olsam, topalda olsam, ben insanım.
İnsan olupda; insanca yaşamamaktansa,
Kör olup, özgürce, dilediğim gibi yaşarım.
Bana gülüp geçen ve benimle eğlenen insanlar,
Ya bir gün benim gibi olurlarsa, ne yaparlar Tanrım?
Şiir beni hüzünlendirdi...
Ama esas kör olanlar sinelerindeki gözleri görmeyenler...
Yoksa Aşık Veysel gibi olanlar değil...
Tebrikler efendim...
Onu yanımdan biç ayırmadan yaşıyorum.
Bir çok insan bana çarpıyor, gidiyor.
Ben körüm, gözlerimde görmüyor. Ya onlar?
sevgili kardeşim Cahit bey bu anlamlı ve derin derin düşündürücü şiirni yürekten kutlarım duygularına yürekten katılıyorum diyorki ben kör adamım tek tutunduğum dal asamdır burda asıl körün körü körün tutunduğu dalı kesen ve asasını elinden alan işte o sağ adam diye tabir ettiğimiz insanı insan görmeyen insan değerini bilmeyen biraz kaba olacak özür dilerim işte o aymazdır kalemine yüreğine sağlık bu şiirinde güzel bir ders örneği sevgi ve saygılar sunarım canım benim özüm benim harıka bir eser
TÜM YORUMLAR (2)