Kopuş Yitim Süreci Şiiri - Önder Karaçay

Yaşamın bize görünen tarafının anlamsızlığından dolayı hem kendi umutsuzluğumuz hem de tüm insanların umutsuzluğuna çare olma arayışımızda tüm baskın duygulara karşı zorlu kapıları aralayarak öteki yitimin yolundayız.

Yeryüzünde ki tüm toplumlar kendileriyle olan bağlarının yüzleşme eksikliği sebebiyle koptuğunun bile farkında olmayacak boyutta bir rahatlık rehaveti içinde kopuş yitim süreci yaşıyorlar.

Ulaştığımız zamanın içerisinde gönül akıtmak her zaman olası bir duygu durumudur.
Bu duygular bizi bizden uzaklaştırırken, bizi başka bir bene dönüştürme zamanına kanatlandıranların izine girmişse öteki yitimin yolundan geri dönmeliyiz.

Beraberlikler ister uzun, ister anlık karşılaşmalar olsun, isterse tedirgin bir kopuş, insanların bu geçişleri duygu ve düşünce ikliminin olagelenleridir.
Bu olagelenlerin her birini yaşamımızın bir yerlerine taşır dururken biz bu yitimin hangi durağında olduğumuzu biliyor muyuz?

Alışkanlığa dönüşen tutumlar alışkanlıklarını devam ettirirler. Kötülük neden uzun yaşar?
Bazen sıkılır, başka geçişlere de dalar tutumlar!
Neyi nasıl yaşamak istiyorsak, çoğu zaman belirleyici olan o olurken, yitimin tarafından beri geçmeliyiz.

Seçimlerimiz ve bağlılıklarımız sürekli bu şekilde biçimlenir.
Sıradanlığın ötesine geçebilenlerin yaşam sorgusunda; kendi olmak serüvenlerinin bir yansıması var.
Bu aslında bir ayrılık gibi algılansa da, istesek de istemesek de yitimin yolundayız.

Gitmeyi seçen özgürlüğün, kendi içinde kalmayı sağlayan tarafı bir yaşam yorgunu olarak yaşamın tedirgin yalnızlığının kollarında, bir kaybedişe yüklenen yükler gibi, adasız veya kıyısı kaybolmuş bir denize yüzer halimiz ile tükenmeyen bir yitimin arayışındayız.

Kendimizi değil de başkasını seçer isek mutlu olabileceğimizi sanırız.
Belki de yanılgılarımızın başlangıcı bu duygudur!
Benliğimizden ne kadar uzaklaşırsak, uzaklaştığımız benliğimiz bizi başka suretlere dönüştürürken, bizi tüketen yitimin bencillik olduğunun geç farkında oluruz. Yaşam neden pişmanlık üretir?

Anlamların ötelendiği ve anlamsızlığın değiş tokuşunda tinin dinginliğini kaybettiği anda avuntulu bir yaşamın gel geçine bağlanırsak, dönüşü olmayan yolun yarısının bitişi noktasına varmış oluruz. Söz mezura olur ölçüye!

Sürü halinde hep birlikte aynı duygularla, çağımızın nevrotik zamanlarının efendisi olma bakışını hiç kaybetmeden kendi içimizdeki yoksulluğun, yoksunluğun, çölleşmenin farkında bile değilken,
Neden ve niçin sorgulamalarının farkında öteki tüketen yitimin yolundan çıkamayız.

Kendimizden uzaklaşıp başka bir bene dönüşmemizin kolaycılığına sığınmadan, uyurgezer gibi yaşamın içine kendimizi bırakmadan, içimizden uzaklaştıramadığımız kendi iç sesimize rağmen bilmeliyiz ki içimizdeki ses bırakmaz bizi bir türlü.
Yeryüzünün maskelerine bürünmeye meyilli aşındıran yitimin yolunda olmamalıyız.

Toprağın bizi kucaklayıp eritmesine kadar zamanımız olurdu yaşamımızı öteki tüketenin elinden alabilseydik!
Yerde, gökte ve tüm ilişkilerimizde tuz buz olup yitip gitmeyecek ise biz bizi bizimle olanları taşıma bilincinden yoksun olduğumuz için, yitimin pençesindeyiz.

İçimizdeki varoluş zenginliğinin farkında olmadığımız için maddi değerlere kavuşma isteği adına yoksul bir düşünce içerisindeyiz.
Anlamsızlık duygusunun her gün biraz daha çoğaldığı günümüzde, kendimizi bu anlamsızlığın içerisinden iç sesimizle yol almanın yolundan yitime bir adım daha yakın duranları kurtarmak adına uyanış yanlısı bir yankıyız belki de!

İnsanlar kendi seslerine dönmeli, kendi olamayan birinin öteki olamayacağını bilmeli, yoğunlaşan kopuş, ayrılış ve yalnızlaşmanın, kucağında artık yer kalmadığını bilirsek öteki tüketen yitimin yolundan da geri o zaman döneriz.

♾️▪️Önder Karaçay ▪️♾️