Kopuk Şiiri - Hannibal Lecter

duvarlar…
konuşmuyor
fısıldıyor.

zaman
düşüyor
parçalar halinde.

bir adım
bir ses
kayboluyor
kendi içinde.

gözlerim
daha önce görmedi
bir yerlerde takılı kaldı,

nefesim
kaçıyor
dönerken
dönerken
dönerken
çöküyor.

kimse yok
ama ses var.

bana dokunuyor
dokunamıyor.

şimdi
burada değilim,
ya da
hep buradayım
ama hep yarım.

bir anlık sessizlik
sonra kırılıyor
daha derin.

bırak beni
kayıp.