Köpük* Şiiri - Ercan Keskin

Artık biliyorum ki onsuz şiir yazamam
Ben mi şiiri şiir mi beni bıraktı hiç/
bilemem nedenini niçinini anlatamam
Kurguladığm tek şey uyak odaklı sezinç

Ne kadar da özlemişim ben öznelisini
Ya da kendimi bulup üstüme alındığım
Anahtarları kayıp aşkın kilidi gibi
Var gücümle bir umut açmaya çalıştığım

Olmuyor ! onsuz olmuyor yazamıyorum hiç
Ah ! yanımda dursaydı tılsımlı dokunuşla
Ruyalarım gerçek olsaydı ne büyük sevinç
Olurdu ki beni keşfeden varoluşuyla

Bir kez olsun şans bana gül bitsin bu ezinç
Hiç değilse umarsız yolda yalnız bırakma
Onun yokluğunda varsa içimde bir ümit
Mutluluğa dönüşsün n' olur beni yoksama

O varken yanımda masmavi ufuklar açar
Beni bulutlara çağırır gibiydi sanki
Ezelden tutuşmayan eller dünyayı sarar
Özgürlük ve kardeşlik türküleri söylerdi

Yazık oldu ! bu aşka yazık, zamansız soldu
Şimdi karlı dağların eteklerinde yatan
Yaşasaydı belki aşkın ikonu olurdu
Yaderlerde yüreği vatan hasretiyle çarpan

Bir destan yazılırdı kor alevle harlanan
Olmaz denilen ön yargılardan olurluğa
Zıtların birliğine meydan okuyan candan
Bir yol olurdu dostça bitimsiz mutluluğa

Yaşamın köpüğüdür yürekten filizlenen
Tomurcuk gibi mevsimler boyu çiçek açan
Kuruyunca bir şair vardı işte öldü denilen
El ele gönül gönüle sonsuza uğurlanan

Artık şiir yazamazsam öldü bilin beni
Başka bir dünyalı gibiymiş gibi algılardı
Ŕenkli düşleriyle yaşadığını söylerdi
Her daim iyilik ve güzellikten yanaydı

Yazık oldu ! bu aşka yazık zamansız soldu
Şimdi buzlu dağların eteklerinde yatan
Yaşasaydı belki aşkın ikonu olurdu
Yaderlerde yüreği sıla hasretiyle çarpan