Köpük Şiiri - Sabri Özcan

Karşı konulmaz aşklar vardır
Karşı konulmaz yenilgiler
Aşklar vardır karşılıksız
Karşı konulmaz sevgililer
Neredeler ah! .....
Kalbimizi alıp gidenler
Alıp başımızı gidişimiz neden
Kalbin yöneldiği ışığa değilse
Aklımızın karanlığına yönelişimiz neden
Yaklaştıkça uzaklaşan yıldızlar
Işıldar hiçbir şey vadetmeden
Yine de hayallerimizi astığımız çivi göktedir
Evrensel direklerde yeşeren ümidimiz
Düşmüş gibi Meryem’in ellerinden
Beyaz gül goncası ak orkideler
Harman olmuştur güne güneşe
Pervaneler gibi feveranımız neden
Aşk zifiri karanlıkta parıldayan bir hançerse
Durup durup kalbimize vuruşumuz neden
Karaydı kapkaraydı gözlerimiz
Gece sevgilinin gözünün karasıydı
Yıldızlar bu yüzden ışıldar
Ay bu yüzden harelenirdi
İçim bu yüzden yanar
Yürek pare pare bir sabrı nefesliyor
Azrail’e yaklaşan ayak sesimiz
Yaşama isteğimiz yürek sesimiz
Kifayetsiz bir serzeniştir sadece
Olmaz aşklara mı düştük
Neden usanmaz gönlümüz
Çok mu uzak vuslat günümüz
Ufuklardan esen rüzgar
Segilinin saçlarını taramamışsa
Umurumda mı bütün denizler aşk olsa
Ona varmıyorsa giden gemiler
Ve onu getirmiyorsa ufukta yelkenliler
Koy yansın yeryüzü ateş topu
Pür ateş olmuşum aşkın namlusunda
Bana gidilecek menzili göster ey aşk
Ayrılık yayıyla gerildiğim yeter
Hayali muhal vuslat
Bu aşk nasıl olacak
Ateşten aşk denizi
Alevden gök dehlizi
Savrulup giden bir ateş pareyim
Gözyaşı şişesine biriktirdim sevgimi
Dalgaların ahengine salıverdim kendimi
Issız bir koyunda sevdanın
Köpükler arasında
Gezinirken bulur belki sevgili