Koptum hayattan Şiiri - Ahmet Yüksel Şan ...

Zoruma gidiyor böyle yaşamak.
Koptum hayattan
Koptum….
Bir serseri mayın gibi dolaşıyorum şimdi.
Bazen öfkeliyim bazen sinirliyim hayata
Bütün yıldızları öldürdüm.
Ayı öldürdüm.
Gömdüm kendimi karanlığa

Çok istedim ölümü
Kaç kez denedim kimsenin haberi olmadan
Yapamadım.
Yaranamadım hayata
Dünya ın çilesi çöktü, üzerime.
Kaldım altında

Kaldırın, kaldırın üstümden, şu ağırlığı.
Artık yaşamak istiyorum artık ben.
Yaşamak istiyorum!
Madem ‘ki vaktim gelmedi gülmek eğlenmek istiyorum.
Mevsim benim için sonbahar da olsa.

Haydi, çıkın ortaya yıldızlar.
Çıkın.
Sorun benden hesabınızı
Korkmuyorum, sizden.
Ey benim yüzüne tükürdüğüm belalı başım!
Varmış daha yiyecek aşım.
İçecek suyum hayatım.

Ulan dünya!
Ulan pervasız dünya.
Ne yaptım ben sana.
Ne yaptım.
Sardın insafsızca her belayı başıma
Sen desen’ de beterin beteri vardır daha
Yine de!
Zoruma gidiyor, böyle yaşamak
Bana.

Her şey çok güzel başlamıştı oysa
Ne değişti, zamanla
Beni denizlere bile güldürdün.
Bakmaz oldu denizler bile yüzüme
Nerede bana?
O!
Akşamları dost olan yakamozlar.
Yüzüme aksi çarpan, mavi yeşil koylar.
Nerede?

Bir neşeydin sen içimde
Bir coşkuydun sen benim gençliğimde
Hani sevdaya tutulmuştum ya, günlerden bir gün
Âşık olmuştum.
Hayaller kurmuştum gelecek için
Çok mu gördün sevmeyi sevilmeyi bile bana
Ah, kahpe dünya.
Alt üst oldu hayatım doğru dürüst yaşamadan daha

Of, of!
Yangın yerine döndü yüreğim şu son baharımda
Kapkaranlık bir içim var.
Ne doğan güneşten fayda var bana ne gecenin ayından
Yıldızlarından!
Fayda var.
Katılaştı yüreğim.
Duygusu, hissiz, ruhsuz bir insan oldum sonunda