Koptuk Şiiri - Melek Tonyalı

Doğan güneşle, batan güneş arasında bir yerdeydik
Sen batışını seyrederdin, ben doğuşunu
Koptuk

Aynı evde özlemle boş bir saadeti bekledim
Arsız yalana tapmış bir sevgiliydin,sen hep vardın,
Ben hiç olmadım, yapayalnızdım
Koptuk

Mevsimler bana hep bahardı, o baharlarda güneşte vardı
Ne güzel olurdu üzerimize doğsaydı! Sen onun doğuşunu hiç sevmedin
Koptuk

Kışlar çok soğuktu.Yazlar benim heyecanlarıma akardı.
Ağaçlarda benim gibi hep çiçek açardı; ama sen kış olmayı çok sevdin
Üzerime kar olup yağardın. Sen kar olup yağdıkça, ben hep solardım
Koptuk

Çisil çisil yağan yağmurları severdim. Altında ıslanıp üşümeyi özlerdim
Ama sen sert, poyrazlara benzerdin. Beni hep üşütüp hasta ederdin
Koptuk

Hayallerim hep boynu bükük kaldı. Özlem olup ekmek kırıntıları gibi etrafa saçılırlardı. Üşenmez onları tek tek toplardım.Hışmına uğramasınlar diye uykularıma sarardım. Uykulu gecelerde uykusuz kaldım.
Koptuk

Sevgiye olan açlığım sensizliğe hasretimdi. ikisi hiç yanyana gelemedi
Her kaprisinde gözyaşlarıma karışıp gitti.Bazen damla damla akardı
Senin için değil, benim için ağlardı
Koptuk

Sen ve ben hiç olmamalıydık. Bu hayatta aynı zamanda doğmamalıydık
Veya sen doğsaydında, ben ana rahmine geçmiş zamanlarda konsaydım
Ne gelmeyen yazlarında, ne de hiç bitmeyen kışlarında ben olmasaydım
Koptuk

Güzün dökülen yapraklarda sarardı acılarım, kuruyan gözyaşlarımda kaldı gizlerim,bir daha dünyaya gelmek istemez düşlerim
Koptu, ta derinden, senle yaşama isteğim
Bırak artık ellerimi, bırakta gideyim; beni o ilk gördüğün yere geri döneyim
Seninle geçen zamanları bu yaşamdan sileyim. Sensizliği sadece damarlarımda değil, iliklerimde hissedeyim
Terket artık beni, senin olmadığın bir dünyayı, bırakta toz pembe seyredeyim