Kopsa Ne Yazar Kıyamet

Sessizlik...
Belki de bir fırtına kopuyor dışarıda
Yıldırımlar düşüyor tozu dumanında
Bir mecalim yok, pencerem uzağımda
Hüzünlü bir aşk çöker üstüme, bir ton ağırlığında
Volkanik bir lav dolaşır tüm damarlarımda
Hani olur ya, girersin sanki çıkışı olmayan sokaklara
Geri dönülmez, meşakkatli, taşlı, çakıllı yollara
Düştüm senle ben, yakıcı bir aşkın çıkılmaz kuyusuna

Dört bir yanım sen kaplı, gecem gündüzüm
Olmayınca yanımda kırılgan ve de güçsüzüm
Yollar uzak diye sanma sana küskünüm
Küsemem kendime, beni ben yapan o gönlüne
Var mısın benle bir ömür aşk ve sevgiye
Her an canımdasın oysa, hem iyide hem kötüde
Bırakmaz sevdan beni düştüğüm bu dehlizde
Geçer sandım, geçmez acın, gönül hep uçurumun eşiğinde

Ey benim gamlı yüküm, gönlü buruk sevdiğim
Kanadı kırık, boynu bükük hüzünlü özlemim
Gel desem gelemezsin, çaresiz mi düşlerin
Üzülme sen, bil ki yokluğunda senindir tüm düşlerim
Saklar kendini sana, mevsimi gelmeyen gülüşlerim
Hangi bent bu aşkın önüne olur çelikten bir set
Aşarız engin dağları yeter ki sen sabret
Kavuşur bu aşk bir gün, gel sen ümit et
Bakarsın bir gün biter hazan, her gün doğar güneş
Hep biz mi kalırız bize hasret,
Hasret de kalır bize bir gün, her gün hasret
Terk eder kalbimizi sızım sızım eden hasmane gurbet
İşte o gün bizim olur hem hasret hem de gurbet
Sen benleyken ben sende, olur ilelebet aşk-ı muhabbet
İki kalpte bir aşk, kopsa bile ne yazar kıyamet