Köprünün aşkı Şiiri - Mehmet Macit

uzakta, tozlu yol üstünde,
eskimiş, yorgun köprü.
nice, nice yağmurlu, rüzgarlı, karlı,
mevsimler geçti.
kışın ayazlarına, güneşin sıcağına,
dayandı sabırla.
umut kesmedi, gelecekten.
el ele sevgililer, geçtikçe üzerinden,
duygulandı derinden,
ağladı can özünden.
aşkla sarılan bedenleri,
sevgi dolu dilleri, kıskandı istemeden.
ara sıra kabarıp gelen, suyu seyretti.
Hüzün vardı, gönül yarasında.
yüreğindeki aşktan habersiz aşkını,
aradı, gelenler arasında.

yaşlı ve yorgundu, ama inançlıydı.
biliyordu, O gelecekti.
yıllarca beklemiş, umudu yitirmemişti.
bir gün, gürledi gökler.
dağlar, taşlar titredi, derinden.
hayat, bu gün bir başka anlamlıydı.
gökyüzü kararmış, sanki gece olmuştu.
yağmur, deli gibi yağıyordu.
belki de, kavuşma anı gelmişti.
buruk bir sevinçle, uzaklara baktı.
uzun yıllar, hasretle beklediği aşkı,
geliyordu coşarak.
görkemliydi,
muhteşemdi.
uzun, uzun sarıldı,
gururla kucakladı.

sarsılan bedeni, derinden inledi.
mutluluğun coşkusu, direncini yenmişti.
son bir nefes aldı,
yıkıldı huzurla.

yoluna devam etti,
insafsız sevgili.
hızla uzaklaştı.
kendine hasret aşkı, yerlerde bırakarak.

Mehmet Macit
10.01.2012