Köprüler ve Yalnızlık

Ne aşka yelken açıyorum,
Ne de yelkenlimin demirini atıyorum.
Seyret Venedik köprüleri ben altından geçerken!
Bir adam var sokaklarında.
Geçerken de yalnız, geçtikten sonra da.

Yarım asırlık saatin kopuk kordonu üzgün,
Asırlarca baki kalmış ruhuna denk düşen.
Geçin sevgililer bu şehirden!
Çantama attığım bıçakların beni sıyırıp geçtiği gibi
İskandinavyadaki kış güneşi gibi
Ve kaybolan zamanımı göremeyeyim
Bir çocuğa dönüşmüş olayım
Kötülüklere karşı kör,
İyiliği cebinde saklayıp
Kaldırım üstünde pusmuş bekleyen...

Ucuza kapatılmaya alışmış aşk.
O yollarına yalın ayak çıktığın,
Kapris taşlarının kan revan içinde bıraktığı
O şey!
Çok olmuş satılalı.

Buldum dediklerinden biri gitmiş.
Sana 'Geri dön' diyenlerin vesveseleri,
Sadece ileriye gitmenin vereceği heves
Ve o güçlenme dürtüsü,
Hepsi içinde fokurduyor.
Bir elmanın yarısı olsan ne? !
Diğer yarın sandığı o armut çekip giderkene...

Yağan hayaller birer hayaldirler ulaşamayız
Şehirlerin ışıklarının eriştiği kadarız zaten kavuşamayız
Taş atıldığında o sokak lambasına
Dur! dedi ferahlatan bir ses ama!
Işıklar sönmüştü köprülerin başında
Dizlerinin üzerine çöktü Romeo ve verdi uzun bir nefes
O anda esecek şey fırtına bile olsa, dediki: Nereden esersen es!

Alametleri kıyas ederken ziyafetlerden mahrum kalmak,
Bulunmayan bir aşkın içinden memnu sebepler aramak.
Boş torbanın içinden talih cismi çekmeye bakarsın
Ne boş yollar gitmişim ikindi güneşim der der
Ateş olmadan ateşinde yanarsın.
Yanasın!

Lüzumu olmayanların ırak kaldığı o meşhur liman
Geldim gibi sanki Kız kulesi.
Seyret beni altı minare ben yanından geçerken!
Bir adam var yalnız kaldığımız o kalabalık sokaklarında.
Belinde çantası ve derin sıyrıkları omuzunda...

29 Ağustos 2010