Köprüler kan topluyor Şiiri - Cafer Doğanay

Damarları gerildi, kan kızılı şimdi kolları.
Saat akşamın yedisi,
Bir ağustos akşam üstü,
Şişli’den iner gibi Pangaltı’na;
Karalar indi gözlerinin altına...
İzin almaksızın zihinden, yürüyen o narin ayaklar;
Koşar adım bir eylem korteji gibi!
Ayakları şişmiş ateş ve nemden.
Elleriyse yürüdüğü doldurma toprak kadar titrek;
aramakta eliyle koymuş gibi,
pasaklı bir dilenciyi...
Sevgi arsızı gibi,
Avuç açmış sanki,
Elleri kıvrılır sinsice,
Bildiğin tüm dünyayı senden çalar gibi...
Zihni okumadığı bir kentte kalmış sanki;
Uzaklarda bir kadının düşlerine esir gibi,
Soluğunu her an ensesinde hisseder.
Naif gülüşlerini.
Dudaklarının altındaki gün beyazı dişleri keser gibi,
Kaygan esmer tenini...
Mas mavi ipek elbisesini düşünür!

Yürümeye devam etti salına salına.
Hakimiyet artık yokuşundu,
O gün, işte o gün!
Zihin ve ayaklar arasındaki tüm köprüleri yıkmış gibiydi...