Köprüaltı Çocuğu Şiiri - Yusuf Bozan

Köprü altı çocuğuyum.
Baban kim, anan kim?
Hep aynı soru.
Ne isimlerini hatırlarım,
Ne cisimlerini.
”İnanır mısın? ” Çoktan unuttum hüviyetimi.

Bunlar mı?
Arkadaşlarım.
Ahmet, Veli, Orhan;
Ya da her ne ise,
O kadar önemli mi?
İster soytarı de, ister serseri.
Bir tekme de sen at istersen,
Sende herkes gibi boş ver bizleri.
Kaldırımlar yatağım,
Gazeteler yorganım.
Açlıktan tırnaklarını yedin mi?
Üşüyorum!
Kibrit aleviyle “ısındın mı? ” hiç.
Bitmez bu gecelerimiz.
Belki yarın güneşi göremem…
Hep böyle sürecek, böyle gidecek
Sonumuz meçhul be abi.
Dünya büyük diyorlar.
Öyleyse “neden? ” sıkıldık
Havasından, suyundan, tabiatından.
Artık daral geldi, bunaldık abi.

Sokak çocuğuyum!
Ne okumasını bilirim, ne yazmasını.
Uçurtma bile uçuramam inan ki.
Sorma!
Babam “kim? ” miş, anam “kim? ”miş.
Ne isimlerini bilirim,
Ne cisimlerini.
“İnanır mısın? ”
Çoktan unuttum hüviyetimi.
Utanmam anasızlığımdan,
Utanmam babasızlığımdan.
Hırsızlık yaptıysam,
Yaptıranlar utansın.
Varsın sokaklar utansın,
Varsın köprü altları utansın.

Ben sokak çocuğuyum!
Belki yarın güneşi göremem.
Köprü altlarında
Ecelimi beklemekteyim be abi.

Alsancak İzmir

Yusuf Bozan
Kayıt Tarihi : 29.1.2015 21:47:00