Köprü Yıkılsa da Kıyılar Kalır

Bulutta yağmurdur, ağaçta filiz;
Tarlada yeşeren başaktır umut.
Görünüşte farklı, temelde biriz;
Karanlığı kovan şafaktır umut.

“Varoluş” yaşamın temel amacı,
Yasla anlam bulur çekilen acı.
Uzakta arama keskin ilacı;
Tüm dertlere deva, kaynaktır umut.

Kimsesiz çocuğun gür saçlarında,
Bazen bir yaşlının avuçlarında;
Çiçek açar bazen dil uçlarında,
Öfkeye gem vuran duraktır umut.

İnsan sevgisiyle bezenmiş amaç;
Çağırırsa şayet, yüreğini aç.
Yaşayan her türe eşit ve anaç;
Davranıp, sır katan topraktır umut.

Köprü yıkılsa da kıyılar kalır,
Silinse sözcükler sayılar kalır.
Keşkeler zamana boşa yalvarır;
Gerekirse bazen susmaktır umut.

Gelecek sayfadır söken her şafak;
Moralini bozma, ileriye bak.
Düşlersen hedefe varırsın ancak;
Karla kaplı dağda, kızaktır umut.

Daha başındaysan henüz yokuşun,
Güven yaratmalı dimdik duruşun.
Boş yere uğraşma, işlemez kurşun;
Ötekini özde duymaktır umut.

Dillense yaşanan tüm hatıralar,
Söyler misin önce sana ne sorar?
Kara Kum çölünde bir ulu çınar;
Yeşile can veren yapraktır umut.

Korkuya ket vurur, paniğe dur der;
Kurgula hayatı, yeniden kur der.
Bulununca gerçek, bozulur ezber;
Keder ve kadere uzaktır umut.

Kara gün beklemez, yel gibi geçer;
Çoğaltır yokları, sel gibi geçer.
Yeni bir yaşamı mecburen seçer;
Sansüre sığmayan son haktır umut.