Köprü Şiiri - Birsen Ateş

sus artık duvarın gölgesinde
küflenmiş yalnızlığım
yüreğimde kalanın son kırıntısıydı
izlerini kırıp geçirdiğin
ihtimali neydi hiç bilmediğin
kadim acılardan kalan
öfkeli gözlerim düşten u/yandı
oysa pencereme gelen
bir çift kumruydu
gülüşümden nasibini alan

geç/tin
ardın sıra yıkılırsa köprü
sırtını daya gökyüzüne
tut/ma ellerimi
dilini kanatırsa kelimeler
sesime gizlenir korkuların
sa/yı/klardım yüzüme vuran zamanı
sıratından geçerken izlerin

eşiğimde bekleyen suretin
son seferiydi bana
sıcacık düşünceli elleriyle
acılarımı severken
ağır ağır ilerlerdi saat

geç/tin
nasıl geldiysen
öyle de git

ömrüme dar gelir
içimin kafesine yarasa gibi
asılmışken çığlıklarım

onyedimartikibinyedi...