Köprü Şiiri - Sevda Kara

Anne ve baba,
Küçücük yüreği,
Hayata bağlayan.
Bir köprünün,
İki ayağı gibi.

Kırılmıştı birisi,
Acı damlıyordu çocuğun yüreğinden.
Babasını son gördüğünden beri,
Çok zaman geçmişti üzerinden.
Oysa farkında bile değildi baba.

Hissettirmek istemese de,
Annesi de biliyordu,
Evladının acısını,
Ama o da susuyordu.
Ne söylese yarası kanayacaktı biliyordu.

Beklediği gün gelmişti,
Yaralı yüreğine su serpilmişti.
Kanat çırparak gitti.
Az zamanda, çok şey paylaşmak istedi.
Baktı babasının gözlerine.

Hal hatır sordular birbirlerine,
Çocuğun gözü ilişti hediye paketine,
Sormaya fırsat kalmadan,
Babası girdi hemen söze,
‘’Kendime aldım’’ beğendin mi sende?

Zaman dolmuştu,
Vedalaştılar yine.
Çocuk söyleyemedi annesine.
Çığlık çığlığa sustu ikisi de,
Sımsıkı sarıldılar birbirlerine.

O, söyleyemese de,
Anne yüreği, hissetmişti,
Evladının sarılışın dan bile.
Gözyaşları aktı içine delice.
Daha sıkı sarıldı evladına,
Ben buradayım dercesine.

25.12.2014