Köprü Şiiri - Canan Özanaç

ne zaman dilim sürçse, kaleme çarpıyor elim,
bilmem ki ben bu huyla neyleyim...
cama gün çarpsa, elim mürekkebe bulaşır,
neyleyim..!

ya lacivertlere boyanmalı, ya gün-aha..!
kendi ipini kendi mi çekmeli yoksa
yada boğulmalı mı kendi çığlığında

elim mi suçlu?
yoksa kendi yüreğine sağır olan kulağım mı,
insan neden bu kadar kendine ağır kalır
el yazmazsa, dil susar mı?
yazmazsa keçeleşir mi kalem?

unuttum konuşmayı kendi dilimde
dilim sus-pus nicedir;
nicedir dokunmuyor bir iklimin geçişinde
ve iklimler hâr;
kestikçe uzayan tırnak gibi, kendi mezarını
kendi kazar...

kekeme şiirler yankılanıyor suların yer altlarına saklandığı,
güneşin güneyden kaçtığı kentlerde
binlerce kırlangıç azad ediliyor göç mevsiminde,
peki senin diline mahpus olan sözlerin, hangi mevsimin peşinde...

atları seviyorum ya, atsız şu şehirlere inat;
göçmen kuşların dönmedği o şehirlere
nal sesleri ulaşsın diye türkülerle yıkanır nehirlerin suları...
ve yine de kınalar yakılır kızların parmaklarına
gözlerim kurulur yol kenarlarına köprü edasıyla, gözlerim kurur;
gelip geçen bassın diye değil
tanıklık etsin; gidenlerin niye gittiğine
bekleyenlerin nasıl beklediğini görsün diye...