Kopmak Toplanmak Şiiri - Alaaddin Emre

dallardan kopuyoruz
rüzgâr savuruyor her birinizi
bir yerlere
her bir yerleri tanıyalım diye
bir tohum gibi düşüyoruz yere
kimimiz kök salıyor
kimimiz kalıyor yerli yerinde
irtibatsız kopuyoruz
ses çıkmıyor uzun süre kimseden
çıt yok

yıllar artıyor eksilen yanlarımızla

zamanın eline bırakıyoruz kendimizi
ne sıcaklık
ne dokunuş
ne tutuş
ne soruş
kum saati
bilmemiz gerekenlerle
gerekmeyenler arasında sıkışıp kalmışız
ardımızdaki dalgınlık bizim icadımız
aşkı da deldik birkaç yerinden
sorularımızla kaldık baş başa
boşluğa takılı
geçti günler tarihçesiz
buz tuğlalarımız eridi
kaldık orta yerde su gibi
gereksiz rastlantıların şaşkınlığında
üstümüze basıp geçtiler

bir vesile oluyor toplanıyoruz sonra

kopuyoruz toplanmak için
toplanıyoruz kopmaya

bu nasıl dünya