Kopma Zamanı Şiiri - Suna Doğanay

Şu sıra, hani derler ya.
Yüzüldüğünü hissediyorum derimin.
Başı sonu olmayan
İki dudak arasında sıkışmış bir nehirim.

Yüküm ağır, öyle ağır ki yüküm
Truva’dan atlar geçiyor sanır gören
Ezilen çelimsiz sazlar, biçimsiz çalılarla
İç çekişmeleriyle savaşırken ruhum
Büyüyor hüznüm derinlerde süklüm püklüm

Nasıl sakınırım öfkesinden bilmem ki!
Zamansız tutkularından kızgın güneşin
Merope korku tüneli, Artemis zırhını giymiş şövalye
Ve elleri ateş topu Orion’un.
Kayarken uçurumun eşiğinden zalimce

Dalıp gidiyorum diplerine mavilerin
Bir efsaneyi yaşar gibi
Yüzleşmek gibi belli belirsiz umutlarla
Ölü dalgalar vuruyor gözlerime.
Hepimiz akvaryumda bir balığız, biliyorum.

Eksildik mi, eskidik mi derken akşam oluyor.
Ansızın yüreğimde onarılmaz bir sızı
Kim bilebilir, bir aldanışın izi miydi bu!
Kopup gidiyor içimden bir şeyler büyüyerek

Ölümleri boşayıp, rüyalara göçüyorum.
Anlıyorum, şimdi kopma zamanı
Bir gölgem biliyor düşündüklerimi,
Bir ayak izlerim.
Bir de kumsala vuran beyaz gömlekli dalgalar.