Kopma Şiiri - Harun Tınastepe

Bu kararı öyle bir anda almadım.
Artık geri dönülmez bir noktadayım.
Sen ve ben bütün değilsek neyiz ki?
Aynı duygular, aynı düşünceler, aynı heyecan olmak zorunda değil
ama birinin güneşini kapatmamak gerek.
Üşüyorum hissedebiliyor musun?
Ve içimde uçurumlar var görebiliyor musun?
Biliyor musun ne acılardan geçtiğimi?
Sen hiç kaybetme en sevdiğini
çünkü ben kaybettim.
Çünkü ben ellerimle onu mezara koyarken
kafasına gelen toprak parçalarının ve taşların
canını acıtıp acıtmadığını düşündüm.
İçimi açıp bakmadığın için göremedin acımı.
Çabuk atlattı diye düşündün belki de.
Atlatmadım, atlatamadım
çünkü elini uzatmadın
kaldım acılarımla bu çukurda.
Ne kadar da kolay değil mi birini yargılamak.
Görmek istemediğin için göremedin belki de
senden ne kadar uzaklara savrulduğumu.
Sana doğru koştukça, senden uzaklaştığımı farkedemedin.
Gözlerimde yaş görmediğin için beni mutlu zannettin.
Oysa ben ağlamamak için gülüyordum
ve hala gülüyorum olur olmaz şeylere.
Yüzümdeki tebessümler
içimde kımıldayan sancılarla başa çıkma şeklidir belki de