Kopkoyu Bir Yalnızlık Demledim Kendime

Kopkoyu bir yalnızlık demledim kendime.
Yanında ne kızarmış ekmek kokusu,
ne de annemin yağlı, reçelli ekmekleri...
Kopkoyu, bir yalnızlık demledim kendime...

Önce bir eşik yaptım, en soğuk mermerden.
Yetmedi...
Ardından bir sıra duvar ördüm,
en kalın taş bloğu ile, sadece bir sıra...
Yine yetmedi...

Ardından bir sıra,
bir sıra daha.
Ben bir koydukça, beş koydu yaşam.
Örüldükçe örüldü, yükseldikçe yükseldi...

Duvarlarından ışık sızmıyor surlarımın.
Kopkoyu bir karanlık ördüm kendime...

Şimdi güneşin ne doğuşu,
ne batışı görünür oldu buralardan.
Grubun turuncu, sarı rengi yok artık.
Yok artık mavinin yeşile çalan tonları.
Yok artık pembe, beyaz pastel bir bahar...

Çok zamandır kumdan kale yapıp,
bir dalganın alıp, götürüşünü beklemedim.
Çıplak ayakla kumsalda koşmadım.
Deniz kabuğu toplamadım.
Çok zaman oldu,
nilüferlerin yaprağından, tırtılın umuduna kanat açmayalı...

Çok zamandır yağmura yakalanmadım.
Saçlarımdan süzülmedi damlalar.
Çok zaman oldu, gökkuşağı görüp, çığlık atmayalı.
Çok, çok zaman oldu pencerenin buğusunda
bir resmin kayboluşunu beklemeyeli...

Çok, çok zaman oldu
şen şakrak bir şarkının notalarına tutunup dans etmeyeli...

Yüreğim bir serçenin kanadı üzerinde atmıyor uzun zamandır...

Kopkoyu bir yalnızlık demledim kendime.
Yanında mı?
Sadece kalemim ve göz yaşlarımla ıslanmış satırlarım...