Sokağa fırladılar birden. Hava soğuk ve karınları açtı. Bir kaç kuyruk salladılar, biraz havladılar ama sonuçta bir ekmek veren yoktu.
-insan olmak vardı dedi benekli. Herkes ne kadar rahat ve lorttu. Yoldan giden genç adam “Hoşt dedi, köpeklere bir debik salladı. Adam da köpeklerden korktu. Hem köpekler, hem genç adam gözlerini kaçırdılar, onlar aslında birbirinden korkuyordu. Bir kadının elinde ekmek vardı. Köpekleri çağırdı. Bir çanağa süt döktü, ekmekleri doğradı. Köpekler sanki teşekkür eder gibi kuyruklarını salladılar. Doydu karınları, güneşli bir köşeye boylu boyunca uzandılar. Güneş sırtlarına vuruyordu. Gevşediler uyuklamaya başladılar. Onlar güzel bir rüya görüyordu.
Onları sevmek istiyordu çocuklar, korkuyorlardı. Kuyruğunu sallıyordu karabaş, bizden korkmayın diye havlıyordu. Köpekçe konuştular dertlerini, bir şeyler yapılmalı, köpekçe yaşayacak bir yolları olmalıydı.
Güçlü, kuvvetliydi, köpekler lideri Karabaş Dedi ki-Bütün köpeklere haber salın, peşimden gelsinler. Gelmeyenler insana kul köle olsunlar, köpekler var olsun, yaşasın bizim köpekler. Diye uzun uzun havladı. Karabaş, bütün köpekleri topladı. Ve uzun bir yol aldılar.
Çok uzun gittiler yollardan köpekler, sonunda bir köpekler ülkesi buldular. Her köpek bir iş peşine takıldı, bir iş tuttu her biri. Bütün köpekler çok mutluydu. Karabaş, kralıydı bu köpekler ülkesinin, bu ülkede hiç bir eziyet yoktu. Köpekler ülkesinin tek derdi bitmeyen köpeklikti. Köpeklikse, köpeklere yaşamak demekti.
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta