Köpekler Şiiri - Levent Kuş

Bu gece saat geceyi geçe gezintiye çıktım yine.
Olmayan köpeğim, olmayan arabamın camından kafasını çıkarmamakta inat etti.
Zaten sevememiştim onu hiç.
Belki de köpekleri sevemedim hiçbir zaman.
Mesela tüylerini biçimli kestirdiği, şampuanla yıkattığı için
Sahibine teşekkür eden sıçan irilerinden nefret ederim.
Ya da şu asalet abidesi, dik kulaklı kurt kırmaları,
Zincirleri ne kadar kalınsa, asaletleri o kadar artan zavallılar hani.
Onlara olan öfkemi acıma hissi örtmüştür hep.
Sokak köpekleri de var nefret listemde.
Kimse aksini kabul ettiremez bana;
Sokak köpekleri, sokak köpeği olmayı kendileri seçerler,
Hatta her şeyden korkmaktan garip bir zevk bile alırlar.
Çeşit çeşit köpek var tabi,
Ama bu üç türe sinirlenmekten diğerlerine fırsat bulamıyorum galiba.
Köpeklerin dışında bir de köpekler var dünyada.
Onlara hissedebileceğim sadece saygı
Saf saygı, katıksız saygı.
Bunların bazıları dedemin ve komşularının ev ya da arazilerini beklerler
Kimileri de çobanların yarenleri,
Koyunların hamileri...
Helal yal yerler yani.
Vahşi doğada, vahşiliklerinden hiçbirşey kaybetmeden, vahşice yaşayanlara ise lafım yok.
Olmamalı da zaten.
Belgeseller dışında öylesini görmedim çünkü.
Görme ümidimi de kaybediyorum yavaş yavaş.
Neredeyse unutuyordum,
Bu yazdıklarımın köpekler için olduğunu sanıp üzerine alınabilecekler de var.
İşte onlar benim neşe kaynağım.
Hiç güleceğim olmazdı onlar olmasa.