Köpek Yavrusu ve ben Şiiri - Halil Gülez

Saat gecenin dördü,
Parktayım.
Yeşillikler arasında,
Yeşil ışık altında.
Az önce terk etti köpek yavrusu beni.
Gülümseyen kara gözleriyle,
Bir şeyler göstermek istedi
Başbakan afişlerinden,
Az önce gitti resmi adamlar resmi arabalarıyla,
Süslediler sokakları boydan boya.
Başbakan ve parti afişleriyle,
Ayın yarısı çalınmış,
Kara gözlü köpek yavrusu taktı aya,
Kızgın baktı resmi adam ve arabalara,
Suratlarına tükürürcesine.
Yiyecek aramıştı akşamdan bu yana,
Sokaklarda.
Karnı aç, birbirine yapışmış.
Bakmadı süslenmiş sokaklara.
Başbakan ve parti afişleriyle.
Sordu, sen nerelisin?
Gözlerine baktım,
Yutkundum.
İkimizde mutsuz, ikimizde çaresiz,
Ne önemi vardı nereli olduğumun?
Aldığım haberlerin tümü kötü,
“Eyvallah dostum “dedi giderken,
ve ekledi.
“mutluluğa çok geç kalmışsın,
mutsuzluğa erken.
Siz hep böylesiniz ey insan der gibi bir daha baktı.
Siz hep böylesiniz,
Süslersiniz, küfredersiniz,
Mutsuzluğa mahkum edersiniz, birbirinizi.
Bunun adı dedi, yalakalığınızın ta kendisi.