Köpek Ürür Kervan Yürür

Gözlerime ne bir tufan
Ne bir aşkın hüznü vurur
Ey gönül sürdüğün sefâ
Nihâyet dünyada durur

Sanırsın gün, yıl ve asır
Yalnız ömrü tüketiyor
Ruhun dört beşere esir
Bil ki bir gün o da kurur

Amel dersin, niyet demek
Gördüğümüz iki cümle
İfâya verende emek
Ne nefs kalır ne de gurur

Ölmüyorsan kuraklarda
Bu refahın sebebi var
Kötü sevdâ yüreklerde
Kötü kelâm dilde çürür

Esirgeme sözlerini
Sesin çıksa gerek, yoksa
Tufan dulu gözlerini
İhanetin seyri bürür

Ayhan ölür, beşer elbet
Sen gönülsün mahşer gülü
Düzen böyle ilelebet
Köpek ürür, kervan yürür

(28,06,09 – İstanbul)