Koparlıldın Şiiri - Mehmet Şefik Kızıltaş

Koparıldın sen yurdundan ansızın yaban diyarlarda
Tutunamadın toprağa alışamadı köklerin derine
Yada toprak tanıyamadı, yakıştıramadı seni kendine
Herkese cömert olan güneş birden sana karşı cimrileşti
Esirgedi senden ışığını tepende vererek

Alışıktın sen güneşi paylaşmaya
Payına düşeni kadar almaya
Yüzündeki yansımalarla hayat vererek etrafına
Bakır gümüş kaplı cezvenin közden aldığı renk kadar
Yüzümde, senden aldığı renkte yetim kaldı

Gittiğinden beri, tek sen değilsin oralarda yalnız
Braktığın boşluğu dolduramadı kimse
Duranlar da yamuk yumuk durarak,
Daha da bir belirginleşti yokluğun