Koparan Şiiri - Mustafa Çetinkaya

Uzaktan bir başka, yakından daha bir başka,
Yaklaştıkça üzerimize üzerimize gelen,
Heybetli cüssesi ile koca bir kaya.

Dokunsan devrilecekmiş gibi üstümüze,
Fısıldasan ,sanki yankısı bile,
Serecekmiş gibi insanı yere.
Bir bakıyorsun göğsünü kabartmış emirler yağdırıyor,
Asık suratı ile kayaların kralı askerlerine.
Bir de bakıyorsun açmış kollarını,
Kucaklayacakmış gibi duruyor yavrularını,
Uzanmış bir uçtan bir uca dağın üstüne.

Nice senaryolar yazardım, nice...
Kovboy filmlerinin -iyi kötü çirkini- olurdum mesela
Posta arabasını kaçırıldım kırbacı şaklata şaklata.
En önde posta arabası rüzgarlı bir havada,
Eski püskü elbiseleriyle arkasında kovboylar,
Kamçılıyorlar şaha kalkan atlarını
Toz duman içinde,
Dört nala,
Gidiyorlar Koparan'ın önünden Kızılkaya'ya doğru.

Derken, kirli sakallarıyla bir sürü atlı,
Ellerinde tabanca,
Dalıyorlar Uğurlu Köyü meydanına,
Daldıkları gibi de kaçıyorlar bakmadan arkalarına.
Biri de yatmış pusuya,
Nişan alıyor Koparan'ın en üst noktasından,
Hayal yüklü at arabalarına.

Bazen de irili ufaklı mağaralarında,
Define avcılarının arasına karışırdım çaktırmadan,
Yararlanmak için ganimetlerinden.
Bazen de jandarma olur yakalardım enselerinden,
Bir korku yayılırdı kayanın derinliğine
Tütün kokan nefeslerinden.

Bazen kartalları izlerdim
Havalanıp süzüle süzüle gelirken Koparan'dan,
Leşleri kapmak yerine,
Beni kapıp gideceklermiş gibi davarların arasından,
Tüylerim diken diken,
Her yanım ter,
Ürperirdim.

Çocukluk mu desem gençlik mi?
Ama değil,
Hala, hala ne zaman baksam Koparan'a
Hayallere dalarım.
Hayat işte!
Ne istekler biter, ne hayaller
İnsanı da büyüten hayalleridir zaten
Hayaller biterse hayatta biter.

Bucak Uğurlu-1980