Kop/ma Şiiri - Demir Az

ne var ki
bitti daha başlamadan
umutlar serdiğimiz yol
toza bulanan geçmiş, zor
senle bir kavşaktayız şimdi
anılar resmigeçitte
protokolde kalplerimiz
son kez ilikli
uyuşmasada

bir biz varız sanki
buluştuğu yerden kopan
kanasada

koptuk
ben içimdeki kadını
sen içindeki erkeği öldürdün
sonra
tüm çıkmazları ben kucakladım
senin yürüdüğün yolunsa sonu yoktu
yoktuk...

bir çift sözle yaktık kentimizi
tüm güvercinlerimizi kovduk
büyüttüğümüz it bile kendi kendini boğdu
boğduk şen şakrak kalabalığımızı

uzakta şimdi gözlerimiz
geri bakamamanın pişmanlığını yaşayan