Konya'ya Şiiri - Özlem Saba

Hiçbir şeye yetişemez insan
Ve hiç bir şeye geç kalamazdı oysa…
Künyesi çoktan bellidir bu yolculuğun,
Mahzunluğum sen de beni bağışla..
Boynumu büküp duruyorsam öyle,
Bu istediğimden değil,
Kaderimdendir…

Herkes biraz şehrine benziyordu aslında.
Olduğuna değil, durduğu yere..
Dağlarına, denizine, deresine..

Belki kavgasına benzer biraz,
Belki dağlarının öfkesine,
Belki durgun bir nehir gibi, dingin ve huzurlu,
Belki bir deniz gibi hırçın ve asi..

Herkes biraz şehrine benzerdi oysa…
Ben öyle hüzünlü duruyorsam, öyle yoksul, öyle kimsesiz
Ve Konya'nın geniş düzlüklerine benziyorsa bakışlarım
Suç çimdeki sonsuzlukta.

Kim olursan ol demişti oysa o devrin bütün üstatları,
Kim olursan ol demişti..
Kim olacaksan ol…
İster bir taş..
İster bir kuş
İstersen bir hiç..

Olmak mı dedik..
Ölmek mi..
Bakmayın öyle suskun durduğuma da
Bu edebimdendir..
Gelene koştuğum,
Gidene dur demeyişim ondandır…

Herkes biraz kurduğu düşe benzerdi oysa,
Rüyasıdır aslında insanı ele veren..
Bir ilahi uyku alıyorsa beni içine,
Bu olduğumdan değil, durduğum yerdendir.
Yani kederimdendir...