Konya'nın Ruhu Şiiri - Erden Kayman

Bozkırların sessizliği, ince ince serilir yerlere
Güneş sabahları, Konya’ya sevda verir.
Mevlâna’nın izinde, aşkı bulan yürekler,
Bu toprakta yankılanır, derin derin ezgilerle

Gökyüzü mavi bir örtü, serilir ovanın üstüne,
Hafifçe esen yeller taşır, çiçeğin türkü özüne
Karapınar'ın kumları, sabrın destanını yazar,
Her bir zerresi derya, her bir rüzgârı aşk kokar

Selçuklu'nun yadigârı, minareler dik başlıdır
Tarihin sesi yankılanır, her taşında bir aşk var.
İplikçi’den Alâeddin’e uzanan yollar uzun,
Her bir köşesi hatıra, her bir taşı bir hüzündür

Karatay’ın ilminden, medeniyet doğmuştur
İlmin ışığı bu şehirde, göğe kadar dolmuştu.
Taş işleme sabrıyla, zaman durmuş gibi,
Her desen bir masal gibi, her motif bir sevgi.

Sille'nin dar sokakları, tarihle yoğrulur,
Hristiyan da Müslüman da bir sofrada oturur.
Toprak burada ana, suyu kutsal bir mektup,
Her damlasında dualar, her adımda bir umut.

Gece olur, yıldızlar gelir bozkıra konmaya,
Sessizlik içinde aşk var, düşer hayal yoluna.
Mevlâna’dan bir çağrı, hala yankılanır;
"Gel, ne olursan ol yine gel," diye çağırır.

Bu şehri anlamak kolay, hissetmek zor,
Tarih, kültür ve aşk burada bir kördüğüm kor.
Konya, kadim bir destan, geçmişten bugüne,
Huzurun ve aşkın yurdu, gönlün vuslat eder sözüne