Konya Uyuyor Şiiri - Abdurrahman Kara

KONYA UYUYOR

Kırık bir cam gibi batar içime hasret
Koşmaktan bıkmadım hep hazanlar arasında
Papatyaların kollarında baygın
Umutlarım inadına hep baharlarda kurudu…

Gözlerim kömür dudaklı bir güzelde kaldı
Yüreğim çırılçıplak orta yerde
Çamura batmış gecelerim.
Karanlık kirpiklerimden dökülür
Uykumu da kaybettim hükümsüzdür…

Kitaplar arasında buluyorum yorgun gözlerimi
Parlayan yıldızlarım çekilmiş…
Düşünceler, düşünceler, aah düşünceler
Elini uzatıyor,
Sırtımı sıvazlıyor,
Karanlıklara bürünmüş bu saatte,
Konya, vatandaş, eş dost uyuyor.
Polis mi? ...
Bir o ayakta…

A.KARA
1999